India Trip - Part 1

కవిత పెళ్ళైన తర్వాత దాదాపు ఒక సంవత్సరంకి కవిత అన్నయ్య కృష్ణ పెళ్ళి కుదిరింది. కవిత ముందే పెళ్ళికూతురి ఫోటో చూసింది. అమ్మయి పేరు శ్రీజయ లక్ష్మి. అందరూ జయ అంటారు. అమ్మాయి అందరికీ చాలా నచ్చింది. మంచి కళ గల మొహం. అన్ని విధాలా నచ్చిన సంభందం లో ఒకటే ఇబ్బంది. అమ్మాయికి 24 ఏళ్ళే. కృష్ణ కి 29 ఏళ్ళు. మరీ చిన్నది అమ్మాయి అనుకున్నారు. కవిత కూడా వధ్దనే అంది. కాని, చివరికి అన్నీ కుదిరినప్పుడు వయసు ఒక్కటి పర్వాలేదు అనుకుని, పెళ్ళీ కుదుర్చుకున్నారు.

కవితకి బ్యాంక్ లో శలవ దొరకటం అంత కష్టంకాదు. కానీ, సురేష్ కి శలవ దొరకలేదు. అందుకని కవిత అంటరిగా భారతదేశం వెళ్ళటానికి నిర్ణయించుకుంది. పెళ్ళికి ఇంకా రెండు వారాలు ఉందనగా, భారతదేశంలో దిగింది కవిత. విమానాశ్రయానికి కవిత అమ్మ, నాన్న, చెల్లెలు చరిత, అన్నయ్య అందరూ వచ్చారు. ఒక రోజు హైదరాబాదులోనే ఉండి, కాకినాడ చేరారు.

కవితకి మహా ఉత్సాహంగా ఉంది. చాలా రోజుల తర్వాత అమ్మ వాళ్లని కలవటంకాకుండా, పెళ్ళికి రావటంతో, ఇంట్లో ఎంతో సందడిగా ఉంది. కవితకి, చెల్లెలు చరితకి కబుర్లకి అంతే లేదు. చరితకి 22 ఏళ్ళు. మొన్నే M.Sc పూర్తి చేసింది. కవితకన్నా సన్నగా, ఇంకొంచం అందంగా ఉంటుంది. ఇంకా పసితనపు అమాయకత్యం పూర్తిగా పోకుండానే పెద్దమనిషిలా ఉండాలని ప్రయత్నించే ముగ్ధ, చరిత.

పెళ్ళికి ఇంకా 10 రోజులు ఉందనగా, ఒక పొద్దున్న...

అప్పటికే చాలామంది బంధువులు వచ్చేసారు. కవిత వాళ్ళింటిలో చాలా కాలం తర్వాత జరుగుతున్న వేడుక ఇది. పైగా పిల్లలకి వేసవి శలవలు కావటంతో పిల్లలకి సరదాగా ఉంటుందని అందరూ ముందే వచ్చేసారు. ఇల్లంతా సందడిగా, గందరగోళంగా ఉంది. ఒక పక్కన పిల్లలు పరిగెడుతున్నారు, ఇంకో పక్కన పెద్దలు ఇల్లెగిరిపోయేట్టు కబుర్లు చెప్పుకుంటున్నారు.

లోపలి పడకగదికి ఆనుకుని ఉన్న స్నానాల గదిలో స్నానం చేసి, చీర కట్టుకోవటానికి చీర తీసింది కవిత. " ఇదొక గోల ఈ బాత్ రూంలో. అంతా తడైపోయింది. ఇక్కడ చీర ఎలా కట్టుకోవాలి?" అని విసుక్కుంటూ, తలుపు కొంచం తీసి పడక గదిలో ఎవరన్నా ఉన్నారేమో అని చూసింది. అమ్మ మాట విని, " ఇంకెవరన్నా ఉన్నారే అక్కడా? రావచ్చా?" అని అరిచింది.
"పర్వాలేదు రా, మన రాంబాబుగాడే ఉంది ఇక్కడ" అంది వర్ధని గారు.
"ఓ, రాంబాబేనా" అంటూ బయటకి వచ్చింది కవిత.

కవిత రాంబాబుని చూసి నాలుగేళ్ళు అయ్యింది. అప్పుడు రాంబాబుకి 12 ఏళ్ళు.

కవిత లంగా మాత్రమే వేసుకుని, తువ్వాలు చున్నీలాగా భుజాల చుట్టూ వేసుకుని, ఒక చేత్తో తువ్వాలు పడకుండా పట్టుకుంటూ, ఇంకో చేత్తో చీర జాకెట్టు పట్టుకుని బాత్ రూం లో నుంచి బయటికి వచ్చింది. రాంబాబు ని చూసి కొంచం ఆశ్చర్య పోయింది. ఈ నాలుగేళ్ళలో చాలా మారిపోయాడు. చిన్న పిల్లాడిలా లేదు. చినిగిన నిక్కరు వేసుకోలేదు. ప్యాంటు,చొక్క వేసుకున్నాడు. కొంచం మీసం కూడా వచ్చినట్టుంది. మొహంలో నునపు తగ్గి కొంచం మగతనం ప్రవేసించింది. అసలే అందగాడేమో, జుట్టు బాగా పెరిగి, సరిగా దువ్వక ఇంకా అందంగా కనపడుతున్నాడు. చక్కటి పలువరస కనబడేట్టుం నవ్వుతూ, "ఎలా ఉన్నావు వదినా" అన్నాడు. రాంబాబు నవ్వులో అమాయకత్వం ఇంకా పోలేదు. గొంతులో మాత్రం చాలా గరగర వచ్చింది.

"ఓరిని, వీడు ఇంకో రెండేళ్ళలో ఆడపిల్లల మనసుల్లో మంటలు రేపుతాడు" అనుకుంది కవిత.

రాంబాబు వాళ్ళు కవితా వాళ్ళకి దూరపు బంధువులు. రాంబాబు కవితని, చరితని వదినా అని, కవిత తల్లి వర్ధని గారిని అత్తమ్మ అని పిలుస్తుంటాడు. సరైన వరస ఏమిటో ఎవరికీ తెలియదు.

"బానే ఉన్నారా. నువ్విప్పుడు ఏ తరగతి?" అని అడుగుతూ చేతిలో ఉన్న బట్టలు మంచం మీద పడేసి, తువ్వాలు సరిగ్గా భుజాల చుట్టు లాక్కుంటూ, రాంబాబు కేసి తిరిగి నుంచుంది కవిత.

" ఇంటర్మీడియట్" అన్నాడు రాంబాబు, కవితని ఎవరో దేవకన్యని చూసినట్టు చూస్తూ. ఇంతకు ముందు ఎప్పుడూ రంబాబు గమనించలేదు కవిత ఎంత అందమైనదో. పైన తువ్వాలు మాత్రమే కప్పుకోవటంతో కవిం తెల్లటి చేత్లు భుజాలదాకా కనిపిస్తున్నాయి. మరీ అంత వెడల్పాటి తువ్వాలు కాకపోవటంతొ కవిత కదిలిలప్పుడూ నీళ్ళ బిందువులు నిండి ఉన్న కవిత బొడ్డు తువ్వాలు వెనకాలనుంచి తొంగి చూస్తోంది. అంత అందమైన అమ్మాయిని అంత
దగ్గరగా చూసి రంబాబుకి పెదాలు తడి ఆరిపోయాయి. "బాగా చదువుతున్నావా?" అన్న కవిత ప్రశ్నకి " బానే చదువుతున్నాను" అని చెప్దామని అనుకున్నా, రాంబాబు నోట్లోనించి "ఊ" అని తప్ప రాలేదు.

కవిత రాంబాబు పరిస్థితి గమనించ లేదు. రాంబాబు బాల్యం దాటి యవ్వనంలోకి ప్రవేశించాడు అన్న ఊహ కవితకి రాలేదు. ఇంకా చిన్నవాడిగానే కనపడుతున్నాడు.

" అటు తిరగరా చీర కట్టుకోవాలి. అమ్మా నువ్వు కూడా" అంది కవిత. రాంబాబు గోడమీద ఉన్న దేవుడి పటంకేసి తిరిగాడు. వర్ధని గారు, "నేను బాత్ రూం కి వెళ్ళాలిలే" అంటూ లేచి వెళ్ళి పోయారు.

వర్ధనమ్మ గారు బాత్రూం తలుపు వేసుకున్నాన, కవిత ఇంకొకసారి రాంబాబు గోడకేసి తిరిగాడు అని నిర్ధారించుకున్న తర్వాత, పైన కప్పుకున్న తువ్వాలు తీసి మంచం మీద పడేసింది కవిత. తల వంచి లంగా బొందు సరిగా కట్టుకుంటూ, "ఇంతకీ ఏ గూపు రా నువ్వు?" అడిగింది రాంబాబుని.

రాంబాబు నోట మాటలేదు. తల ఎత్తి రాంబాబుకేసి చూసింది. గోడకేసి తిరిగే ఉన్నాడు. నిశ్శబ్ధంగా నించున్నాడు.

మళ్ళీ తల వంచుకుని, లంగా బొందు సరిగ్గా కట్టుకుని, మంచంమీద ఉన్న బ్రా చేతిలోకి తీసుకుని, మళ్ళీ అడిగింది, "నిద్రపోతున్నావా? ఏ గ్రూపు నువ్వు?"

గొంతు తడి ఆరిపోయినవాడిలా మాట కష్టం మీద గొంతు పెగుచుకుంటున్నట్టు, తడబడుతూ చెప్పాడు, "ఎం.. ఎం.పి.సి".

పౌర్ణమి చంద్రుణ్ణి నల్ల మేఘం కప్పేసినట్టు, తెల్లటి, గుండ్రటి స్తనాలని నల్లటి బ్రా తో కప్పేసింది కవిత. చేతులు వెనక్కి పెట్టి హుక్స్ పెట్టుకుంటూ, అడిగింది "ఎం.పి.సి. తీసుకున్నావు, చదవగలవా?"

బ్రా పని పూర్తి చేసి, జాకట్టూ తీసుకుని రాంబాబు వైపు చూసింది. రాంబాబు వీపు తనవైపు పెట్టి నించున్నా, అతను ఎదో ఇబ్బందిగా ఉన్నట్టు తెలుస్తోంది కవితకి. " మరీ ఇలా చిన్నపిల్లాడిలాగా వాడిని గది లో ఉంచి బట్టలు మార్చుకుంటుంటే నచ్చలేదేమో" అనుకుని నవ్వుకుంది. ఏదో అర్థంకాకుండా సమాధానం చెప్పాడు. జాకెట్టు వేసుకుని, చీర కట్టుకుంటున్నంత సేపూ ఏదో అడుగుతూనే ఉంది కవిత. రాంబాబు తడబడుతూ చెప్తూనే ఉన్నాడు.

చీర కట్టుకోవటం అయిపోయాక, " సరే, ఇంక తిరగచ్చు" అంది కవిత, అద్దం లో చూసుకుంటూ. రాంబాబు మొహం ఎర్రగా ఉంది. నుదుటి మీద స్వేదబిందువులు కనిపిస్తున్నాయి. " మళ్ళీ కనిపిస్తాను వదినా" అని వెళ్ళి పోయాడు రాంబాబు. కవితకి అర్థం కాలేదు. "ఏమిటి రాంబాబు వింతగా ప్రవర్తిస్తున్నాడు?" అనుకుంటూ, గదిలో రాంబాబు నుంచున్న వైపు చూసింది.

ఒక్కసార్గి కవిత మొహం ఎర్రగా అయిపోయింది ఏమి జరిగిందో అర్థం అయ్యేసరికి. రాంబాబు నుంచున్న చోట గోడకి దేవుడి పటం ఉంది. రాంబాబు నుంచున్న చోటులో నుంచుంటే, దేవుడి పటంకి బిగించి ఉన్న గాజు పలకలో నించి కవిత బానే కనిపిస్తోంది. పైగా కవిత వెలుగులో నుంచుందేమో, చక్కగా అద్దంలో చూసినంత బాగా కనిపిస్తోంది! "అంటే, రాంబాబు అంతా చూసాడన్నమాట!" అనుకుంది.

నిజానికి జరిగింది అదే. రాంబాబు అక్కడ నుంచుని, లంగా మాత్రమే వేసుకుని ఉన్న కవితని, ఆమె అర్థనగ్న సౌందర్యాన్ని, లంగా బొందు గట్టిగా లాగినప్పుడూ భారంగా కదిలిన ఆమె వక్షాలని, అన్నీ చక్కగా చూసాడు. కొత్తగా యవ్వనంలో ప్రవేసించిన అతని శరీరంలో మార్పులు జరుగసాగాయి. అతనికి ఒక్కసారి వెనక్కి తిరిగి కవిత వక్షాన్ని చేతితో తాకాలి అనిపించింది. ఆమె పెద్ద స్తనాలలో తల పెట్టుకుని కళ్ళు మూసుకోవాలనిపించింది. ఇంకా ఏదో చెయ్యాలనిపించింది. కాని అతనికి ధైర్యం చాలలేదు. అతనికి తెలిసింది ఒకటే. హడావిడిగా బాత్రూం కేసి పరిగెత్తాడు.

అతను వెళ్ళిపోయాక విషం గ్రహించిన కవిత సిగ్గుతో చచ్చిపోయింది. "ఇప్పుడు వెళ్ళి రాంబాబుకి మళ్ళీ కనపడటం ఎలాగా?" అని ఆలోచించింది. చివరికి ఏమీ జరగనట్టు ఉండటానికి నిశ్చయించుకుని, హాల్ లోకి వెళ్ళింది.

( సశేషం)